"Slowianski papiez"
----------------------

Juliusz Slowacki, 1848 - 1978
BY: JAN LUBEK & MS WANDA NIDA


Posród niesnasek Pan Bóg uderza
W ogromny dzwon,
Dla slowianskiego oto papieza
Otworzyl tron.

Ten przed mieczami tak nie uciecze
Jako ten Wloch,
On smialo, jak Bóg, pójdzie na miecze;
Swiat mu to proch!

Twarz jego, slowem rozpromieniona,
Lampa dla slug,
Za nim rosnace pójda plemiona
W swiatlo, gdzie Bóg.

Na jego pacierz i rozkazanie
Nie tylko lud
Jesli rozkaze, to slonce stanie,
Bo moc to cud!

On sie juz zbliza rozdawca nowy
Globowych sil:
Cofnie sie w zylach pod jego slowy
Krew naszych zyl;

W sercach sie zacznie swiatlosci bozej
Strumienny ruch,
Co mysl pomysli przezen, to stworzy,
Bo moc to duch.

A trzeba mocy, bysmy ten panski
Dzwigneli swiat:
Wiec oto idzie papiez slowianski,
Ludowy brat;

Oto juz leje balsamy swiata
Do naszych lon,
A chór aniolów kwiatem umiata
Dla niego tron.

On rozda milosc, jak dzis mocarze
Rozdaja bron,
Sakramentalna moc on pokaze,
Swiat wziawszy w dlon;

Golab mu slowa w hymnie wyleci,
Poniesie wiesc,
Nowine slodka, ze duch juz swieci
I ma swa czesc;

Niebo sie nad nim piekne otworzy
Z obojga stron,
Bo on na swiecie stanal i tworzy
I swiat, i tron.

On przez narody uczyni bratnie,
Wydawszy glos,
Ze duchy pójda w cele ostatnie
Przez ofiar stos;

Moc mu pomoze sakramentalna
Narodów stu,
Moc ta przez duchy bedzie widzialna
Przed trumna tu.

Takiego ducha wkrótce ujrzycie
Cien, potem twarz:
Wszelka z ran swiata wyrzuci zgnilosc,
Robactwo, gad,

Zdrowie przyniesie, rozpali milosc
I zbawi swiat;
Wnetrze kosciolów on powymiata,
Oczysci sien,
Boga pokaze w twórczosci swiata,
Jasno jak dzien.